30 stycznia 1868 roku, około godziny 19, nad Warszawą przeleciał bolid, przemieszczający się z południowego-zachodu na północny-wschód. Jasność przelatującej kuli ognia błyskawicznie rosła, aż w końcu stała się jaśniejsza od Księżyca. Biały kolor bolidu, stopniowo zmieniał się na zielono-niebieskawą, a w końcowej fazie rozprysł się tysiące czerwonych iskier. Po około 3,5 minuty od zniknięcia bolidu rozległ się huk i słychać było grzmoty przez około 3 minuty.
Fragmenty ciała niebieskiego spadły w postaci deszczu meteorytowego na północny wschód od Pułtuska. Spadek widziano w całej ówczesnej Polsce aż po Lwów, a także we Wrocławiu i Królewcu. Okazy z tego spadku należą do najliczniejszych polskich meteorytów i są dostępne we wszystkich większych polskich muzeach geologicznych. Polska jest w posiadaniu ok. 700 fragmentów. Pozostała, zdecydowana większość znajduje się w muzeach i kolekcjach zagranicznych. Największe okazy spadły w okolicach Rzewnia. Spadek tego meteorytu opisywany jest jako najliczniejszy deszcz meteorytów kamiennych na świecie.
Meteoryt Pułtusk należy do grupy chondrytów zwyczajnych (H5).
Obszar spadku fragmentów materii kosmicznej to około 127 km²
Największy znaleziony okaz – 9095 g
Polska Akademia Nauk Muzeum Ziemi w Warszawie ma w swoich zbiorach bogatą kolekcję meteorytów pułtuskich, w tym drugi co do wielkości okaz, o wadze 8100 gramów. Piękno zgromadzonych meteorytów można podziwiać na wystawie „Meteoryty – kamienie z nieba” eksponowanej w budynku przy Alei Na Skarpie 20/26. Gorąco Państwa zachęcamy do obejrzenia naszej ekspozycji. Muzeum zostanie ponowne otwarte dla odwiedzających 8 lutego 2021r.