Meteoryt Pułtusk – pozostałości ciała niebieskiego, które po rozpadnięciu się w atmosferze spadło w postaci deszczu meteorytowego na północny wschód od Pułtuska dnia 30 stycznia 1868. Należy do grupy chondrytów zwyczajnych (H5).
- Obszar spadku – 127 km²
- Masa całkowita spadku – 8863 kg
- Liczba okazów – 68 780 (przeważnie po kilka gramów)
- Największy znaleziony okaz – 9095 g
Meteoryt Pułtusk ma strukturę brekcjowatą, co oznacza, że złożony jest z drobnych okruchów skalnych. Okruchy składają się z chondr piroksenowych albo oliwinowych rozmieszczonych w masie plagioklazowo–oliwinowej. Występuje też kamacyt (żelazo).
Ciałem macierzystym meteorytu jest przypuszczalnie planetoida Hebe. Pierwsze obliczenia w zakresie trajektorii lotu obiektu wykonał Johann Gottfried Galle. Doszedł on do wniosku, że ciało poruszało się wcześniej po hiperbolicznej orbicie, a zatem przybyło spoza Układu Słonecznego. Pogląd ten utrzymywał się do lat czterdziestych XX wieku. Dokładniejsze obliczenia zweryfikowały wcześniejsze ustalenia i stwierdzono, że orbitą obiektu była elipsa. Stąd wniosek, że miejsca pochodzenia meteorytu Pułtusk, należy szukać w Układzie Słonecznym. Była to również wskazówka, że ciała macierzystego należy poszukiwać wśród planetoid obiegających Słońce w wewnętrznej części pasa planetoid.