Figury Widmanstättena to wzór widoczny na wypolerowanej powierzchni przekroju niektórych meteorytów żelaznych, zwanych oktaedrytami, oraz metalicznych części niektórych meteorytów żelazno-kamiennych (syderolity), po jej wytrawieniu rozcieńczonym kwasem azotowym. Przedstawia układ krzyżujących się listewek żelaza niklonośnego — grubszych (od 0,5 do powyżej 3,3 mm) kamacytu i cieńszych taenitu; Figury Widmanstättena są przejawem wydzielenia z pierwotnie jednorodnego stopu żelaza niklonośnego fazy uboższej w nikiel (kamacyt) od fazy bogatszej w nikiel (taenit), które zachodzi podczas powolnego stygnięcia stopu.
Mechanizm tworzenia się blaszek
Żelazo i nikiel tworzą jednorodne stopy w temperaturach poniżej temperatury topnienia ; te stopy to taenit. W temperaturach poniżej 900 do 600 ° C (w zależności od zawartości Ni) stabilne są dwa stopy o różnej zawartości niklu: kamacyt o niższej zawartości Ni (od 5 do 15% Ni) i taenit o dużej zawartości Ni (do 50%). Meteoryty oktahedrytowe mają zawartość niklu pośrednią między normą dla kamacytu i taenitu; prowadzi to w warunkach powolnego chłodzenia do wytrącania kamacytu i wzrostu płyt kamacytu wzdłuż pewnych płaszczyzn krystalograficznych w sieci krystalicznej taenitu.
Tworzenie kamacytu ubogiego w nikiel zachodzi w wyniku dyfuzji niklu w stałym stopie w temperaturach od 700 do 450 °C i może mieć miejsce tylko podczas bardzo powolnego chłodzenia, około 100 do 10000 °C/mir, przy całkowitym czasie chłodzenia wynoszącym 10 Myr lub mniej. To wyjaśnia, dlaczego tej struktury nie można odtworzyć w laboratorium.
Wymiary lameli kamacytu wahają się od najgrubszych do najdrobniejszych (w zależności od ich wielkości) wraz ze wzrostem zawartości niklu. Ta klasyfikacja nazywa się klasyfikacją strukturalną.